Rozdział 2

Wszystkie moje wcześniejsze obawy zniknęły. Nie zadręczałam się tym co zrobiłam dzień wcześniej, nie miałam tego paskudnego wrażenia jakoby ktoś mnie śledził. Teraz, siedząc przy fontannie i śmiejąc się z kawałów mojego nowego znajomego czułam, że mam kontrolę nad wszystkim. Odzyskałam spokój, humor i poczucie bezpieczeństwa za sprawą jednego człowieka. To naprawdę niesamowite, że zwykły, choć tak słoneczny dzień przerodził się w coś czego długo nie zapomnę. Choć protestowałam, kupił mi i sobie lód w wafelku. Jako pierwszy skończył jeść brudząc się nieznacznie. Zagarnął ręką wodę z fontanny i przemył dłonie. Położyliśmy nasze kurtki  na murku. Dzieci biegały w koło i świetnie się bawiły uciekając przed kroplami wody i biegnąc w ich stronę na nowo. Wiatr wiał w przeciwnym kierunku więc chwilowo byliśmy uchronieni przed bryzą. Czas leciał szybko i nim się zorientowałam, minęła piętnasta. Rozbawieni do łez, zabraliśmy swoje rzeczy i poszliśmy przed siebie, bez żadnego celu. Wiedziałam, że nasze spotkanie dobiega końca i w tym krótkim spacerem  Shannon chce się pożegnać. W trakcie naszej rozmowy dowiedziałam się, że wraz z bratem i przyjacielem ma zespół. Opowiadał mi śmieszne historie z trasy a ja dodawałam różne, według niego, zabawne i urocze komentarze. Nie podejrzewałam, że ten wesoły, rozmowny człowiek mógłby mieć jakieś niecne zamiary. Nie zdziwiło mnie, że bez obaw o to, że sprzedam te historie mediom mówił coraz więcej i więcej. Nie przeszkadzało mi to, jak zbliżał się do mnie, ukradkiem zdobywał nowe informacje o moim życiu i prowokował do jakiś ruchów.  Wszystko było w jak najlepszym porządku. Promienie słońca nieznacznie przysłaniały jego twarz, ale widziałam jak się uśmiecha. Opowiadał mi teraz, nie mam pojęcia czemu, o swoim związku z dziewczyną która pochodziła dokładnie stąd. Spoważniałam, gdy wspomniał jak paskudnie go potraktowała. 

-Nie jest ci ciężko odwiedzać te miejsca na nowo? –zapytałam gdy staliśmy pod jakimś niewielkim, ale luksusowym hotelem.

-Za każdym razem, gdy tu przyjeżdżam myślę o niej albo mówię, właściwie paplam bez końca i potem znowu wracam do rutynowych zajęć zapominając o wszystkim. – wzruszył ramionami i oparł się o ceglaną ścianę budynku.

-O mnie też zapomnisz? – spuściłam wzrok na jego buty i westchnęłam cicho.

-Przepraszam, że ci o tym wszystkim mówię. Nie wiem po co, zapomnij . –powiedział chłodno ignorując moje pytanie. Spojrzałam z powrotem na jego twarz, teraz poważną jak jeszcze nigdy, od kiedy się spotkaliśmy.

-Nie szkodzi, gdybym tylko mogła… chciałabym ci jakoś pomóc

-Poznaliśmy się kilka godzin temu a ty właściwie wiesz już o mnie wszystko. Mogłem się wygadać, taka pomoc mi wystarczy.

-Ty też dowiedziałeś się o mnie sporo – uśmiechnęłam się, by rozluźnić atmosferę.

-To była dla mnie przyjemność, poznać naprawdę piękną, inteligentną i zabawną kobietę która nieświadomie pomogła mi rozwiązać emocjonalny problem.

-Ty za to poprawiłeś mi humor. Dziękuję. – przygryzłam wargę myśląc o tym, co jeszcze bardziej poprawiłoby mi dzisiaj humor. Shannon stał się chwilowo nieobecny, rozglądał się po ulicy i chwilę później spojrzał znowu na mnie. Miałam nadzieję, że zauważy ten gest i gdy byłam już całkiem pewna, że to się nie stało… wyciągnął rękę, odgarnął mi włosy z twarzy i patrząc prosto w moje oczy zbliżył się o krok. Stałam nieruchomo zaskoczona jego zachowaniem i czekałam na ciąg dalszy. Z lekko otwartymi ustami wpatrywałam się w niewiele wyższego mężczyznę, stojącego jedynie pół metra ode mnie. Gładząc wierzchem dłoni moją twarz, patrzył mi z uśmiechem w oczy i milczał. Przeszedł mnie dreszcz, gdy dotknął szyi i przybliżył się bardziej. W dalszym ciągu wpatrywał się prosto w moje oczy, co zaczynało mnie niepokoić. Obawy wróciły a poczucie bezpieczeństwa prysnęło, gdy tylko to zobaczyłam. Jego oczy którym teraz mogłam się dokładnie przyjrzeć, przybrały złotawego koloru a źrenice rozszerzyły się. Dostrzegłam ten błysk, choć nie identyczny z tym, który widziałam u moich niedoszłych klientów. W jego spojrzeniu dostrzegłam jeszcze coś, czego nie mogłam opisać i gdy miałam już wyrwać się i uciec on pocałował mnie agresywnie przypierając do muru. Odwzajemniłam pocałunek nadal pełna obaw jednak już spokojniejsza. Wiedziałam, że teraz nie pozwoli mi odejść i że jeśli spróbuję, on mnie jakoś powstrzyma. Zachowując pozory objęłam go ręką w pasie i zbliżyłam do siebie. Nierozsądnie z mojej strony jednak chciałam, by wyglądało to jak najbardziej naturalnie. Shannon zamruczał cicho, oddalił się nieznacznie i uśmiechnął. Nie jestem pewna czy dostrzegł zmieszanie w mojej twarzy bo powtórzył pocałunek wpychając język do moich ust i przedłużał  w nieskończoność nie widząc oporu z mojej strony. 

Zamroczyło mnie, autentycznie mnie zamroczyło i następne co pamiętam, to łóżko, komoda i kilka walizek widzianych z ukosa. Usiadłam obolała i spojrzałam przed siebie. Co do diaska robię w jakimś cholernym pokoju hotelowym, pomyślałam. Gdy próbowałam wstać napotkałam opór. Naciskające na moje barki ręce, skutecznie sprowadziły mnie do parteru. Byłam nieświadoma, ale równocześnie przerażona tym co się działo. Chwila moment. Shannon, miły koleś z którym spędziłam popołudnie. Jego spojrzenie, ten błysk. Pocałunek.  Pustka.  Ciemność. Niesamowity ból głowy. Pobudka na szorstkiej wykładzinie. A teraz jeszcze to. Poczułam ciepły oddech i dotyk jego  dłoni na plecach. Byłam zbyt słaba by protestować i wszystko wokół mnie zaczęło w jednej chwili wirować. Na plecach poczułam chłód, następnie dreszcz, gdy przejechał palcem po kręgosłupie. Chciałam się odwrócić by spojrzeć mu w twarz, żeby zapytać ‘dlaczego?’. Przechyliłam lekko głowę i nagle poczułam tak silny ból przeszywający mnie od góry do dołu, że opadłam gwałtownie w tył. Obraz był zamazany ale ten człowiek, ten człowiek to nie był ON. Jego twarz zbliżyła się do mojej. Otworzyłam oczy szerzej by móc cokolwiek dojrzeć i wtedy zorientowałam się, że leżę na kolanach mężczyzny, o niedługich, brązowych włosach i przenikliwym błękitnym spojrzeniu. –Śpij-usłyszałam znad siebie i nagle ręka która pojawiła się znikąd  przysłoniła mi świat. Zasnęłam.